1- باور کنید این که «مثل قبل» به روز نیستم، دلیل اش کار و گرفتاری و هزار و یک بهانه دیگر نیست! پیش از این هم اوضاعم همین بوده که می بینید. موضوع همانی است که مانا گفت. همه مان انگار منتظر اتفاقی چیزی هستیم؛ اتفاق هم که خودش نمی افتد! به این دوران می شود گفت: «پسا...»؟! بگذریم. حقیقت می ترسم بیفتم (افتادم؟!) در ورطه خزعبل نویسی و...
2- از شما چه پنهان با بزرگداشت و سال گرد گرفتن زیاد موافق نیستم. این که به هم تبریکش بگوییم اصلا چیز بدی نیست، اما وقتی شد موضوع روزنوشت این احساس به ما آدم های گریزان از ریسمان سیاه و سفید دست می دهد که دیگر آرد را بیخته و الک را آویخته ایم؛ شخصا بر خلاف نظر بسیاری از رفقا معتقدم هنوز کلی فاصله داریم تا سینمای «ما» شدن. این «ما» را جدی بگیرید رفقا. شاید به خاطر دپارتد شدنم در این مدت خیلی چیزها را نمی دانم؟ و این خط آخر خیلی متظاهرانه و شعاری شد. باز نمی دانم:«خسرو؛ بولوار...».
3- برگردیم سراغ همان حس این روزهایمان...دیروز که به رسم «گوسپندانه» هر روز، گل صبح زدم بیرون، نیمه راه یادم آمد که ای وای، عینک و کیف پولم را جا گذاشته ام. بگذریم که با مصیبتی به محل کارم رسیدم. اما امروز...کیف دستی ام یادم رفته! فورا یاد ویدئو کلیپ «You’re beautiful» جیمز بلانت افتادم. همان که یکی یکی بادگیر و لباس ها و وسایل اش را وسط برف و سرما در می آورد و می گذارد گوشه ای و دست آخر تن اش را تقدیم دره منتهی به دریای پشت سرش می کند. ورژن سینمایی و گرم اش را هم داریم. لابد می دانید دیگر. «سه پدرخوانده» جان فورد را می گویم؛ همان سه تبهکار مشتی ای که یک بهانه وسط آن صحرای بی آب و علف پیدا می کنند و می گیرند توی دست. بعد هم که مجبور می شوند به خاطر گرما و بی آبی کم کم همه وسایل شان را بیاندازند و خودشان را سبک کنند؛ به همین خاطر رستگار می شوند؟! هم چنان منتظریم.

«Sunshine» دنی بویل از آن دسته فیلم هایی است که آدم را در وضعیت گریز ناپذیر آچمز قرار می دهد، همین طور بی دلیل پابندش می شوید و نمی فهمید از کجا خورده اید! البته بعد از تست دو فیلم اخیرِ دار و دسته بویل تا حدودی دستم آمده موضوع چیست؛ جان مورفی، مورفی کلید حل معماست. موزیسینی که تازه کشفش کرده ام و تم هایی که برای «28 هفته بعد» و همین «Sunshine» ساخته، بی نهایت روی شات و کات های نفس گیر «بویلی» می نشیند. تنها دلیلی که این روزهای «فول تایم کاری» شرکت (حال و روزی در مایه های سی سی باکستر «آپارتمان») پشت نوتبوک نگه ام می دارد. اگر نسخه بدِ تازه آمده «Sunshine» را دیده باشید به سرعت متوجه خواهید شد که وضعیت تان مشابه خدمه های فضاپیمای ایکاروس است، نمی دانید جذب چه قدرتی شده اید؛ یک منبع نور گنده جلوی رویتان است و در کمال حیرت دوست دارید درش غرق شوید. مطلبِ هوشنگ گلمکانی در شماره 100 فیلم که خاطرتان هست؛ همان پرنده هایی که به عشق نور چراغ خیز برمی داشتند و می خوردند به شیشه...امیر هم یک بار در سلمانی به عشق دیدن فوتبال تلویزیون همچه بلایی سرش آمده! اگر چیزی در این باره نشنیده اید، لابد «مطلب امیر خوان» قدیمی نیستید!!
...
کاوه جان نوشته که با بچه ها صادق تر باشم! تا همین لحظه هدفم جز این نبوده. صداقت بیش تر از این که حتی راجع به جشن عروسی یا اسباب کشیدنم به بهانه ای در این جا چیزکی نوشته ام تا دلیل نبودنم را جوری توجیه کنم؟
...دیشب خسرو و پویان و حامد و مهدی پیش امیر دور هم جمع شدند و می دانم چقدر به شان خوش گذشته و من...!!یعنی می شود دوباره با بچه ها ساعت 5 صبح در خیابان شریعتی دنبال یک «کل پچ» حسابی گشت؟!
خسرو:«...مقاومت بسه نوید...»...صداقت بیش تر از این؟!

یادش به خیر، روزگاری تلویزیون مان سریالی مثل «همسران» و «خانه سبز» نشان می داد، شبانه هایی که به نظرم به شدت روی ذائقه و وضعیت مزاجی مان تأثیر گذاشتند و نبودشان به شدت احساس می شود. اتفاقا فرم پیچیده ای هم در کار نبود؛ ساده ترین فرمِ سری سازی، مشابه سری محبوب Friends، یک سری آدم ها با تیپ ثابت، تکیه کلام های ثابت، در موقعیت های متفاوت.
خب، مثل همه چیزهای خوب و ماندنی دنیا، این سریال ها هم به عنوان بخشی از خاطرات شخصی مان مانده اند و بسته به موقعیت، مدام فصلی دیالوگی چیزی ازشان را یادآوری می کنیم. یادتان هست آن میزی که نصف اش تو دیوار خانه سبز بود؟ یادتان هست «خال خالی خالی نه، خال خالی تنها...» را؟! مراسم آشغال خالی کردنِ خانوادگی و دسته جمعی شبانه؛ احساسی که مشابه حس و حال خالی کردنِ Recycle Bin پی سی ات است. یک چیز دیگر هم بود که بهانه این روزنوشت را جور کرد: حس و حالی که درست لحظه کشیدن اسباب و وسیله های منزل و جابه جایی به مکان جدید، گریبانت را می گیرد و مثل بغضی در گلویت سنگینی می کند. بخصوص آن لحظه که همه اسباب ها را برده اند و تو مانده ای و یک دنیا خاطره در نقطه نقطه خانه. این کاره ها می دانند چه می گویم!
...
به روز نبودم به خاطر کشیدن اسباب و نقل مکان به «جایی دیگر».